* * *

Okazało się jednak, że tatarzyny przygotowane były do ataku, a i wiecej ich było niźli 15, bo na oko siła ich dwa razy taka. Wynurzyło przeto dziesięciu głowy nad tabory i strzeliło z łuków do kozaczyn i trafiło nieszczęściem w łystkę olbrzyma,którego imienia mości Szewiga nie pamiętał.

Fortuna nie poszcześciła tym razem kompanijej i wiktoryję ciężko było odnieść, przeto jednak trójka stojąca z drugiej strony wogle uważona przez tatarów nie była uważona i waćpanowie postanowili wybrantować drogę kozakom swoimi bandoletami, tedy strzelili raz i drugi, ino ze czterech padło bo gęsto ich było w taborze, a obaczyć skąd strzelają nie mogli, bo kozaków mieli na uwadze. Tedy węgierki wzieli panowie bracia i szturmem ruszyli z drugiej strony na tabor.

* * *

Wrzucam tutaj mapkę, dla lepszego zrozumienia sytuacji, aponiżej zamieszczam legende:

- Niebieskie kropki to oczywiście są tatarzy i ich tabory
- Czarne to jak można się domyśleć ich polegli tatarzy
- Na południe od nich, to kozacy(czerwone kropki), którzy atakują obóz i przy okazji wystrzelili zabijając czterech muzułmanów
- Na zachód od kozaków jest mości Sosnowski i jego kompanija, która ma jeden ważny atut- konie.
- Tam wdaliprzy krzaczkach przed lasem, to mój oddział, który tez załatwił czterech i teraz szarżuje na tyły wroga.

Mam nadzieje, że to pomoże.

Mości Sosnowski, prowadząc swoich towarzyszy, kryjąc się między końmi do taboru doszedł. Tam przycupnął przy jednym z wozów w pewnym oddaleniu od broniących się Tatarów.
- Patrzaj Andrzejku, Tatarzy a z taborem niczym Kozacy. A u nas pod Rawą powiadali, że Tatarzy to tylko kosze zakładają gdzie zniewolonych trzymają a nie obronę potoczną w taborach. - rzekł cicho do swego sługi po czym wczołgał się pod jeden z wozów. Tam przyczaił się i wyciągnowszy z sajdaka łuk począł wypatrywać Tatara którego możnaby za dowódcę uważać. Gdy takiego ujrzał, wycelował i puścił strzałę mierząc mu w pierś.

* * *

Towarzystwo mości Szewigi bez problemów przedarło się przez liniję tabórów. Sam Polanowski zaś krzyknął:
- Mości panowie prędko, bo nam impreza się skończy nim dotrzemy! Widze jeno z oddali, że jakowy z kompaniji Veiherowskiej strzelił już do tatara łukiem spod taboru, a nam do nich dystancyja jeszcze wielka!- Jako wierząc waćpanu Polanowskiemu, bowiem słynął z sokolego wzroku, ruszyło towarzystwo dwuraźnym tempem i w chwilę dotarło na tyły ordynku tatarskiego przycinajac niemiłosiernie brzuchy islamskiego ścierwa.

* * *

* * *

Nim się obejrzeć można było, cała imprezyja się skończyła. Kozacy przez tabor się przedzierając wspomogli orężnie towarzyszy, co przesądziło losy tatarzyn. Sam Jerzy, jako wojownik znamienity nacierał z takim impetem, iż co rusz nowego adwersarza miał, a i nowy padał na kolana, bo mu jeno mości Szewiga głowe przyciął swoją Beremiką. Tedy nim się obejrzał, Krymiacy w nogi poszli- zostawiając wszystkie zdobycze, tylko jeno pięciu co z tyłu stało poczeło z łuków strzelać srodze w kierunku waćpanów z wielkiej bardzo dystancyji. I to właśnie jeden z nich ranił mości Szewigę, trafił go jeno w rękę, aż mu węgierka z łapy wyleciała.

* * *

* * *

Mości Szewiga nie przejął się raną i posoką gęstoz z niej płynącą, jeno tylko jak ujrzał kozaków za taborem podbiegł do mości Rokickiego i nakazał mu chwytać bandolety i za tatarami gnać. Samemu zaś wraz ze swą kompaniją postanowił szukać mości Veihera i jego towarzystwa, którzy to konie mieli, by w sukurs poszli kozakom, jeno nie widział ich nigdzie, zaś po chwili huk wielki usłyszał i ujrzał ową kompaniję grzebiącą w taborach.

* * *

Mości Sosnowski, widząc, że bój rozstrzygnionym został, począł dobywać na światło dzienne dobra we wozie znalezione.

[Com znalazł, mości starosto?]

* * *

Duma przepełniała mości Szewigę, iż to po imprezie nawet magnis itineribus* nie pozostał żaden. Sam zaś opatrując ranę zaprosił wszystkie towarzystwo do siebie, by podzielić łupy.
- Jeno nam troche się zebrało, zatem, żeby walk nie było podzielim się wszystkim jako Bóg kazał:
Kozacy z mości Rokickim dostaną osiem wozów co to na samym końcu stoją.
Mości Sosnowski ze swym Andrzejkiem cztery na prawo od nich.
Waćpan Veiher co już zyskał odzyskał konia swego dostanie wóz jeden jeszcze, przy którym jeno stoje. Ja zaś ze swoim towarzystwem wezme sześć na prawo od wozów mości Sosnowskiego, bo i zapłacilim już dużo za ta przygodę, dodatkowo jeszcze konie pozostałe weźmiemy,bo ciągnąć tabory będą nam przez długa drogę musiały. Reszte wozów za to oddamy panu bogu i klasztorom jezuitów ofiarujemy, jako ofiara za grzechy nasze.

* * *

Magnis itineribus- zwiastun klęski

Rzucajcie się po rzeczy każdy może napisać co było w jego taborach cennego, tylko bez przesady, zakładam, że we wszystkich był proch, szable, muszkiety, piki, kopie i troszke biżuterii nakradzionej przez tatarów.

Mości Sosnowski lustrować począł co na jemu przypadłych wozach się znajduje. Pierwszy z wozów wyładowany bronią był wszelaką. Więc karabel zacnych, ale dla chudopachołków zdatnych, trzydzieści. Husarskich dwadzieścia, również mało zdobionych. Węgierskich dwadzieścia, prostych w wykonaniu, żec by można siermiężnych. Kindżałów z pięćdziesiąt. Rusznic lontowych, zdatnych dla niemców albo szotów, było ze trzydzieści. Do tego arkebuzów dwadzieścia - wszystkie z zamkami lontowo-kołowymi. Do tego pancerzy trochę. Obojczyków, karwaszy - dziesięc kompletów. Misiurek piętnaście. Do tego ołowiu w sztabach będzie z cetnar. prochu dwie beczki po dziesięć garnców każda. Drugi wóz wypełniony był sprzętem obozowym któego przytaczać tutaj niepodobna. Pomiędzy nimi skrzynka niewielka, z której, po rozbiciu, wysypało się setka talarów, kilka kamieni szlachetnych oraz listy jakoweś, które pan Sosnowski bez przeglądania za pazuchę zaraz schował. Trzeci i czwarty wóz żywnością były wypełnione pomiędzy którą pięć beczek węgrzyna i dwie lipca wartymi wymienienia są. Każden z wozów na dwa konie.

[Mości panowie, w końcu to wozy są a nie taczki ;P.]

***

Pan Michał wytaszczył się z wozu, był raniony dwoma strzałami w prawą rękę. Zlatywała mu po palcach krew. Obok niego leżało trzech tatarów, jeden bez głowy, nie opodal następnych dwóch. Jeden ze strzałą w głowie, a drugi był przebity szablą mości Veihera zwanym "Iwanem".
- Panowie... Gratuluję tak, pięknej i zażartej bitewki. Nie widziałem takiej, od lat ostatnich zaciągów, ale może by mię ktoś opatrzyć ino nie mam siły szabelki dobyć, a widzę że jakiś tatarzyn na wpółżywy leży nieopodal...

Gdy Pan Michał powiedział swoje spojrzał na mu przypisane łupy, zauważył pistolet. Chwycił go i wypalił w kierunku na wpółżywego tatarzyna. Na jego wozie leżał muszkiet z forkietem i trzy rodzaje szabel, w tym sejmitar islamski. Znalazł również jakieś klejnoty pomniejsze i cztery sztuki futra niedźwiedziego.

-Panowie! Mam tu i wino jakoweś! -Pan Michał wykrzyknął to zdanie ostatkiem sił po czym padł, jednak nie stracił jeszcze przytomności. Zdążył zauważyć że ktoś do niego podbiega, jeno nie widział twarzy. Wkrótce poczuł również płytkie cięcie na lewym boku. Zemdlał

***

* * *

- Jak powiedziałem mości Sosnowski, toż to reszta tego dobytku do klasztoru pójdzie, jeno koni i woźnicy nam bedzie trzeba powynajmować, bo nie widzi mi się w trójke tylu wozów ciągnąć. Tym bardziej, iż waćpan z Andrzejkiem poczęstował się najlepszymi koniami.

* * *

Pan Rokicki wydał rozkazy Kozakom, którzy do swoich wozów poczęli konie, te pociągowe, zaprzęgać i swoje wierzchowce na miejsce sprowadzać. Usłyszał jednak spory panów Sosnowskiego i Szewigi, przeto do nich podszedł obaczyć, co się właściwie dzieje. Gdy o oddawaniu dobra do kościoła posłyszał, wnet rzekł:
O! Nie może to być, panowie bracia, by się mnisi z naszej ciężkiej pracy pożywiali. A i ojczyzna - tu odwołać się postanowił do argumentów, które jak się zdaje, lepiej mogły kompanów przekonać - skorzysta, jeśli miast w kościołach, zawisną te szabelki nad łbami wrogów Rzplitej!

- Mości Szewiga, rzecz to godna podziękę stwórcy naszemu złożyć, tedy mnichom rzeczy obozowe i żywnośc, jako wota, dać mogę. Niechze i dziady proszalne się pożywią na naszej victorii, co i Niebieski Klucznik pod uwagę weźmie do nieba nas wpuszczając. Ale broń to w bardziej zdatne, niźli mnisie, ręce winna trafić. - Złapał butelczynę, odkorkował i pociągnął solidny łyk. - Jeno rzeknijcie, kto weźmie te dobra boć nie będziem jeździć po rynkach i jak kupiec jaki przedawać z kolasy. Tedy rzeknijcie kto to wziąć może boć to mniej jak 400 czerwonych złotych warte nie jest.

***

-Jako i żywo! Zgadzam sie z Panem Bratem Jerzym! Niechaj tak będzie. - rzekł Pan Brat Michał, który zajął się plądrowaniem przypisanego mu wozu. Po chwili w zamyśleniu szacował jaki może mu to przynieść zysk. Co chwila wychylając łyk z flaszki wina.

***

- Mości Rokicki, my nie handlem się paramy, jeno łupy oddajem za słusznym odszkodowaniem.