Jerzy czuł wzrok nieznajomego wręcz na plecach, jednak starał się nie zwracać nań uwagi, gdyż nie chciał rozlewać krwii sarmackiej bowiem jego spotkania takie zazwyczaj kończyły się eksperymetnami. Jednak to ów jak zbawienie nadszedł Polanowski, co biorąc dzban miodu jak i jego towarzysze zaprosił nie znajomego, z wyglądu pana brata, do siebie.

- Życie daruj?! Ty psubracie, młokosie jeden, najpierw kradniesz, a teraz o zycie błagasz?!- obudził się Jerzy, który zauważył okazyję do rozlania krwii i szybko podbiegł z bandoletą do koniokrada i mu nogi przetrącił tako, by nie wstał za szybko i uciec nie próbował. Widząc to jego kompanija podbiegła do zbója okopując go trochę.
- Pewnie to Żyd!- rzucił Warszycki,który czuł wielki do nich afekt.
- Nie! Napewno nie!- zripostował Polanowski i wskazał na nóż, którym dźgnął obcego pana brata.- Toż to andżar! Pies to niewierny, sługa allacha, co wyższych na Pana naszego Jezusa widzi!- krzyknął i splunął na leżącego człowieka.- A waści nic nie jest, przeto krew się z pana polała.

- My towarzystwo Sandomierskie znane dosyć w koronie, ja jestem Jerzy Szewiga herbu Pilawa, a to moi przyjaciele Polanowski i Wyrszycki rycerze sławetni na cełje rzeczypospolitej.- Przedstawił się Jerzy po czym jeszcze raz trącił bandoletą w facjatę zbója- tatarzyna.- Chciałbym osobiście ukarać tego złodzieja, bo jak co to najbardziej ich nie lubię, a i Pan Bóg kazał ich karać najbardziej, przeto rad bym był jakoby pod moją opieką na tortury zdał go pan brat. Jak nie wydobęde gdzie jest Kujawianka to i zapłacę za nią, a i za futro teraz mogę dać, tylko honor waść mi uczyń.

- Ino coś mi się obiło o uszy...- Zaczął Polanowski.- Jeno kiedyś jak rekwizycyję dostałem w stronę Boćwinków ruszać to samoszost z czeladzią wyruszyłem i niedaleko to właśnie Sandomira,  banda tatarzyna mnie złapała, oskubali mnie co do joty i pacierz mój uluboiny zabrali, tedy przyszło mi na piechotę w zimę, boso iść aż do tego miasta, com właśnie spotkał Kusowieckich, co mnie widząc w takiej sytuacyji apropyjowali mie futro okazałe, przesiedział ja z nimi dzień jeden i tam właśnie obaczył Małgorzate, bellsime ona rzeczywiście jak ja nogami po ziemi stąpam. To mi właśnie waść oniej przypo...- Tu towarzyszowi przerwał Jerzy, co wiedział elokwentny i jak narzuci temat to i trzyma się go mówiąc często po kilka godzin.
- Waść daruj sobie, mamy tutaj zbója, panie bracie Michale, futro nowe pragnąłbym ja i w podarku dać, jako znak przyjaźni mędzy towarzyszami. Przeto powiem jeszcze, że ów leżacy tatarzyna mógł też być w bandzie co waści oskubała.- Kończąc kołowanie rycerzy i zaciągnął on za karczme koniokrada, tam szablą uciął mu dłonie dwie, co krwii tyle upuściły, że tatarzyna,  aż pobladł na twarzy. Tedy wotum złożył  pan Jerzy przed Bogiem razem z kompaniją, iż daruje życie niewiernemu jeśli powie gdzie Kujawianka schowana stoi, na co tatarzyn chętnie przystał.

* * *
Wyruszona zatem wparadzie do jakowych imprez, co i coraz częstsze były na czerwieni. Pan Jerzy w swej hojności sprezentował konia świetnego nowemu towarzyszowi, Michałowi na czas wyprawy, w zamian za wartowanie przy brańcu. Drugiją sprawą było, że samowtór na swym bachmacie nie chciał jechać, gdyż koń szybk, by się zajechał i strawę podwójną brać, by musiał. Subiekt tatarski związany był natomiast ligamentem wzdłuż boku, bo zrąk pętla mu, by zleciała, bo o nic oprzeć by się nie mogła. Z początki wielkiją uwagę  zwracano na ów brańca, gdyż jakiejś kabały się obawiano. Jednak po drugim dniu spokojnej drogi tatarzyna folgować sobie mógł coraz więcej. Fryszt między drogą spędzano bardzo radośnie,a to na szablesię certowano, a to płukano gardło miodem, który chamy dawały z wiosek pobliskich,a którego dostaje na całą noc. Łuszczybochenka natomiast najczęsciej wiązano dodrzewa jakiego, by uciec nie udał się, gdyż meneli nie dało rady mu założyć.

Kolegat nowy bardzo się zaprzyjaźnił się z kompaniją i czas coraz aprobacyję miał wielką wśród towarzystwa sandomierskiego. Pokilku dniach podróży Jerzy zaproponował zatrzymanie się w Rawie Ruskiej, mieścinie małej, przeszło aevum* temu było założone. Ten postój tłumaczył uzupełnieniem zapasów w bardziej luksusowe towary, a także tym, że commilitones meuerunt* na odpoczynek w normalnym łożu, tłumaczył to oczywiście panu Michałowi, gdyż Polanowski i Warszycki w ogień, by za nim skoczyli i diabolyja urywali. Chodziło to przeto o adionizencyję nowego towarzysza, o którego to sprawę chodziło i jego zdanie najważniejszym było.

* * *

Aevum - wiek
Commilitones meuerunt- towarzysze zasłużyli

* * *

Polanowski przyjął list wielce ochoczo myśląc, że może się przysłużyć nowemu znajomemu, a i piękną niewiaste jeszcze raz zobaczyć. Towarzystwo wróciło do reszty kompaniji, która zatrzymała się jeszcze przed miastem, by pierwej znaleźć leża jakieś, niżli pchać się z końmi w nieznane. Gdy pan Polanowski podszedł do Szewigi, który to siedział i patrzył na rany tatarzyny, po chwili zwrócił się do niego.
- Waść jak myślisz, warto nummismaty* jakowe traci jeszcze, na ten próżny chleb, widać jeno, że foryszter zakażenija dostał i przeżyć nie chętny drogę będzie.
- A to aflikcyja z tym tatarzyną, jeno comożemy zrobić?Wysłąć go trzeba do doktora jakiegoś, by zinkwirował ranę. Mniejsza jednak o brańca, waść Veiher powiada, że kozaczyny w gospodzie jednej napotkał, pomyślałem sobie wtedy, ino w czwórkę na bandę tatarów, to zapewne sławetne, ale i głupie i ich zaciągnąć bymożna.
- Prawdziwie mówisz, weźmiemy tatarzynę do lekarza, a potem do gospody, mam jeno nadzięję,że asawulta jakowego mają, żeby dogadać się z nimi można było.

* * *

Nummismaty - łac. Monety

- Ino coś waść zrobił ?!- Krzyknął Warszycki.- Jeno on tylko z nas tu wszystkich zebranych znał kryjówkę!- Pan brat jednak wiele się nie przejął tym tłumaczeniem, radość bowiem wielką sprawiło mu to cięcie.
- A mało to ludzi w mieście? Pewno ktoś będzie wiedział, skoro to niedaleko. Jeśli chodzi o pana Michała, to aż mi się, aż łezka w oku zakręciła, piękna egzekucyja! A gdzie to wino waść schował? Bo napić się trzeba pierwszej, przecie nigdzie ma, się nie spieszy! - Infestował pana brata, Jerzy.

Po kilku butelkach, podchmielone towarzystwo wymachując szablami i jupkami swoimi wielką zawieruche zrobiło w mieścinie, jednak nikt nie miał odwagi sarmaty upobnieć, bo mu wolno wszystko. Tedy po dłuższej drodze dotarli oni do gospody, jednak w środku było pusto, a gospoda cała była jak po imprezie potężnej, tylko gospodarz siedział na krześle z posoką cieknącą z jego głowy, a  obok leżał sprawca tej rany - kufel. PanJ erzy nie miał jednak w grzeczności się zamiaru bawić z byle mieszczuchem, a wziął wiadro wody i wylał mu je na głowę. Karczmarz jako szalony się obudził, a Jerzy podstawiając swoją szablę mu pod szyję spytał nachalnie.- Gdzie kozaczyny?

* * *

- Ino kozak, a leży obłogiem.- Rzucił żartem Warszycki, gromki śmiech szlachty wyraźnie zmieszał kozaków.
- Zejdź mi zdrogi, jeno dyszkurować z twoim wodzem muszę!- Rzekł pan Jerzy odpychając zasłaniającego mu droge kozaka. Na leżu leżał potężny,a mimo to obłożnie chory kozak, twarz jego cała zabliźniona spocona była srogo, a nad nią zwisał pukiel włosów blachmalowych. Waćpan Jerzy siadł obok niego i począł mówić półgłosem.
- Bratku, każ dyzarmować swoich, bo imprezę taką wywoła, że napewno jej nie podołasz.- Asawuła podniósł rękę, a jego kompanija złożyła broń w efekcie.- Jak cię zwą? - dodał Jerzy.
- Dymi... Dymitr. - powiedział ledwo kozaczyna.
- A więc, Dymitrze będziecie nam koadiutorami, rzecz jasna nie ty, bo ty starej pannie zakonnej byś niepodołał, ale twoi towarzysze mogą się zdać.
- Jeno my za byle sprawę nie walczymy, a do tego drodzy jesteśmy. - Wtrąciłsię jeden z kozaków. Waść zaś Polanowski wyjąl spod żupanu sakiewkę i rzucił na stół stojący obok stół.
- 100 czerwonych złotych na dobrą koniunkcyję w boju. teraz powiedzcie mi gdzie reszta waszaj bandy.

Po nie spełna pół godzinie przed panami braćmi stały kozaczyny, jeden z nich szczególną zwrócił uwagę waćpana Szewigi.
- Co to za jeden? Widać, że nie tutejszy, ale w boju wprawiony, paragrafów on ma tyle co gwiazd na niebie.
- To ino Krzysztof Rokicki, sarmata z Podlasia. - Odpowiedział zaciągając ruskimi kozak stojący obok

* * *

Tymczasem pan Rokicki, stał oparty o ścianę z założonymi rękami i uśmiechał się pod nosem. Zaś do ichmościów, co całe zamieszanie wywołali, rzekł spokojnie:
- Czołem waszmościom. Cóż to? Larum grają? Moskwa idzie, czy - nie daj Boże - Habsburg? - coś go w tym widać rozbawiło, bo uśmiechnął się szerzej, po czym dodał - Czegóż od nas chcecie?

Niektórych ojcowie i bracia krew przelewają, inni sami łby nastawiać okazję mieli... - burknął pod nosem Rokicki, by po chwili dodać - Ale wybaczcie waszmościowie, jeślim kogo uraził. Ot, maniery prostego żołnierza. Śmiech mój wrogowie budzą, bo przed majestatem Rzplitej drżą i czmychają! - to chyba miało sprawę załagodzić... - Jam jest Krzysztof Rokicki herbu Rogala. Cóż to za okazja, że tak dziś wszyscy do Rawy Ruskiej zjeżdżają, choć tu po prawdzie na co dzień pies z kulawą nogą się nie pojawia?

Już dalej imć Rokicki języka nie strzępił, bo też racja, że ani na zwady niepotrzebne, ani zwłaszcza na sejmiki ochoty wcale nie miał. Rękę tylko wyciągnął wskazując pozostałych obecnych szlachciców i ozwał się w te słowa:
- Pytaj waszmość tych oto ichmościów, co zamieszanie całe wywołali - po czym, podobnie jak pozostali Kozacy, czekał, co owi panowie rzekną.

Kozacy, tak jak ich tam stało siedmiu, nie bardzo wzruszeni byli słowami szlachcica, słusznie zapewne przypuszczając, że ich pod orle skrzydła wcale pan Sosnowski tymi słowy nie zapraszał i do owych "dwóch narodów" nie wliczał. Pan Rokicki też jakby nieco sceptycznie patrzył na przybysza, a w każdym razie niczego nie mówił, uznawszy, że przemowa raczej do pozostałych obecnych Sarmatów była skierowana. Niecierpliwił się już też nieco, że sterczeć tam musi jak ten kołek, miast się czym ważniejszym zająć. Inna sprawa, że ciekaw był, za co tak kuszącą sumę pragną jemu i jego towarzyszom zapłacić szlachcice.

Popatrzyli po sobie milczący Kozacy i imć Rokicki i widać było, że tym sposobem wspólną chcą podjąć decyzję. Wreszcie pan Krzysztof ozwał się w te słowa: - Niech i tak będzie. Na Tatarów z waszmościami pójdziemy, jeśli tylko liczba ich taka, byśmy w tej co tu widzę kompaniji sprawie podołali! Nasz oddział, jako waszmościowie może wiecie, liczy głów dziesięć - przeto jeden kurzeń tworzymy. Nas ośmiu jednak tylko wyruszy - ataman Dymitr chory w izbie leży, najmłodszy Pietia się nim opiekuje, przeto też ostanie. Idzie Taras - wybornie strzela, do takiej imprezy się przyda. Dalej stoi Hrehory, ów bez ucha; tamten olbrzym to Wania; następnie Sasza; Ostafi; Jur Stary i jego syn, też Jur, więc go zwyczajnie Młodym nazywamy. Ja robię za pisarza i, jako widać i słychać - oratora. Wszyscyśmy już z Tatarami się bili, w wojnach bywalim. - skończył krótko prezentację pan Rokicki - Zapłatę z podziękowaniem przyjmiemy. Przed bitwą. - dodał jeszcze, by sprawę postawić jasno, uznawszy widocznie, że potyczka ta nie dość się ojczyźnie przysłuży, by bez żołdu do niej iść - Ale wcześniej, jak mówiłem, wiedzieć musimy: gdzież owi Tatarzy i co ważniejsze, w jakiej liczbie?

***

Wtem jakiś mieszczuch ośmiela się wtrącić w zdanie waści Jeremiemu Sosnowskiemu, i prześmiewającym tonem mówi:
- To waście tacy odważni !? Tak? To ja waściom zdradzę obóz tatarzynów, ale... - i tu przerwał
- Jak śmiesz mieszczuchu!- Krzyknął pan Jerzy wyciągając szablę.
- Czekaj! Ino niechaj powie, co mu na język ciśnie, a nuż nam pomoże.- Zatrzymał porywczego sarmate, Michał Veiher. Nieznajomy natomiast z szyderczym uśmiechem począł mówić, Gdy pan brat Michał rzucił mu kilka czerwonych.
- Widzę, że waść hojny jest... No ale do rzeczy, przeciech to was interesuje gdzie tatarzyny obozem stoją. Więc słuchajcie waszmoście, za miastem jedźcie na prawo, gdy sie skończy las będzie otwarta polana. Powiem waściom nawet ilu tam ich jest. Ano, ze 15 głów będzie. Dzień temu, zwieźli tam jakoweś łupy z okolicznej wiestki.

- Panowie Bracia, panowie Kozacy. W drogę nam! - krzyknął waść Michał

***

To co uczyniła i powiedział postać, naszego Admina, zostało uzgodnione z nim samym dzięki magicznemu pudełku zwącemu sie komputer przez komunikator powszechnie zwany GG

All Rights Reserved ; Copyright        ( ;P )

* * *

- Dla honoru i sławy mości Sosnowski, bowiem mojego tu przyjaciela odwiecznego Polanowskiego napadli i rozstroiwszy wparowali go do miasta gołego, co i mię ujeło. Jeśli chodzi zaś o dziatka małego to cenzuruje sytuacyję, bowiem nie godzi tak zacnemu rycerzowi o łaskę prosić jak po kweście.  Tedy o sprawie zapojmijmy i ruszajmy w drogę, bowiem i aplauz do całej sprawy mi powoli mija. Łyczka weźmie w Jury Stary lubo Jury Młody, obojętne, byle zbiec nie zdołał, a gdy okaże się, że w zasadzkę nas gna to i jego krew szybko się poleje.- Kozacy rozumiejąc ordynans szybko w jasyr wzieli starego dziada mieszczańskiego.

* * *

* * *

- Ano prawda, jeno jakiś pies lutra tedy szedł i znak po sobie na tej ziemi nie skalanej zostawił. Ach..- weschnął Jerzy- Jak ja tych psów nie lubie, jeno niech sobie w niemczech siedza i tam burzą wiarę, a nie w polszcze kraju odwiecznie katolickim przeciw papieżowi knowania głosić będą, niechaj wiedzą ino tutaj wiktoryji nie odniesą.- To mówiąc waść Szewiga wyjął szable i rozpłatał róże, tak iż nic z niej nie zostało.

* * *

Kozacy też się prędko pozbierali, moderunek spakowali, broń przygotowali, osiodłali konie i pognali za szlachcicami. Choć po prawdzie i oni między sobą wymieniali znaczące spojrzenia i podzielali zdanie imć Sosnowskiego, że w gorącej wodzie kąpani owi panowie, co nienajlepiej mogło kompaniji wróżyć. Nie inaczej pan Rokicki, którego jednako zaciekawiły też komentarze dotyczące owego znaku na drzewie, przeto miast póki co o planie ataku mówić, do nich się odniósł:
- A to ciekawe, co waszmościowie powiadacie o owej róży... Bo mię sie zdawało, że konfederacyja warszawska każdemu szlachcicowi wolność w tej mierze zapewnia, by mógł podług własnego sumienia Boga wyznawać. Jakże to się przeto na ową sprawę zapatrujecie, panowie bracia? - po czem zamilkł odpowiedzi wyczekując.

Kozacy nie reagowali. Część dlatego, że w oddaleniu niejakim jechała, jako przednia czy tylna straż. Pozostali - Jur Starszy, Ostafi, Taras, a z nimi sam pan Rokicki - którzy orację imć Sosnowskiego dobrze słyszeli, czekali na reakcję pozostałych szlachciców. Może nic mówić nie chcieli, bo ich ciekawiła reakcja zapalonych papistów? Albo z politycznych spraw kraju całego dotyczących kpili? A może wreszcie dlatego, że gdyby kto ich nazwał obrońcami praw i swobód Rzplitej, to by mu się musieli w twarz zaśmiać - niejedno bowiem na sumieniu mieli..?

- Mości Szewiga, jam nie oświecenia doznał, jeno prawdę rzekł. A opowieści waścinych przodków prawdą zapewne są, aleć dwa sta lat temu się zdażyły. Przed Konfederacją Warszawską, którą mój dziad po kądzieli, Kacper Szczepanowski, ręką własną podpisywał.

Tatarów rzeczywiście było piętnastu, przez co nie za poważny oddział traktować ich trzeba było, ale raczej pomniejszego znaczenia bandę zbójów i rabusiów. Z lewej strony polany dwóch z nich pilnowało pasących się koni, pozostali zaś zajmowali się przeróżnymi obozowymi pracami. Kilku siedziało przy ognisku, gdzie gotowała się strawa. Nad wyraz się pewni siebie czuć musieli, skoro tak fatalnie pilnowali obozu - mimo że zdawało by się, że winni być dość czujni, jednak przecież straży od strony Rawy nie wystawili, bo by już alarm wszczęła.

Kompanija odjechała na pewną odległość, by sprawę omówić. Pan Rokicki w te słowa się ozwał:
- Mości panowie! Nie ma co na niepotrzebny szwank się narażać. Jeśli mamy owych Tatarów pobić, najprościej jest ich ostrzelać - aż się proszą, by z nich i świadek klęski nie uszedł. Aby skuteczniej to zrobić, można ich otoczyć, ludzi mamy sporo. Chyba tylko Tatarzy przy koniach są na tyle blisko skraju polany, by mogli nas w porę obaczyć - tam zresztą z rusznic bić nie będziemy, bo to konie są naszym celem i przeżyć muszą - tu popatrzył na imć Veihera, o jego klacz przecie się upominali - Do nich więc szczególnie ostrożnie dwóch z nas się podkradnie i na szabelki koniuchów weźmiem. Ale chętnie i waszego zdania posłucham, bo może który z waszych mości na lepszy koncept wpadnie?

- Jak my strzelamy - tu wskazał na Kozaków i uśmiechnął się - to tylko pośród wrogów trupy padają! Co strzał, to trup. Ale rację masz waszmość, że ryzykować nie ma potrzeby. Otaczać ich więc koniecznie nie musimy. Jeśli jednak dobrze w czasie się wszystko poskłada, to gdy wypalimy, waść dopiero na zaskoczonych koniuchów uderzysz, wcześniej w pewnej odległości pozostając, a wtedy czujność koni na nic się im zda. A część naszych może na swoich wierzchowcach gotowa być, by po salwie ścigać i powycinać resztę Tatarów...

- Mości Szewiga, waszmość nic nie mów na mego służacego bo Andrzejek waści guzy swą szabelką poobcina i jeszcze na zadku drugą krechę zrobi nim waszmość po swą szablicę sięgniesz. Sprytny on do robienia żelazem jak mało kto. A i krzepy mu nie brak. Tedy samowtór z nim na Tatarów koni pilnujących pójdę, waszmościom strzelanie i pościg zostawiając. A i do koni zbiegów nie dopuszczę. Jeno waszmościowie baczcie bo wy strzelacie a Pan Bóg kule nosi - tu się pan Sosnowski przeżegnał.

- Niech i tak będzie. Tedy we trzech na Tatarów skoczym. - Tu pan Sosnowski swą husarkę wyjął, sprawdził ostrze, na powrót do pochwy schował, wyjął i sprawdził kolejno oba pistolety. To samo uczynił jego sługa. - Jam gotów. Jeno rzeknijcie komu konie mam ostawić boć konno skradać się nie potrafię.

* * *

Kompanija ruszyła zgodnie z planem.  Mości Jerzy przycupnął w pobliskich krzakach wraz z swoimi towarzyszami- Polanowskim i Warszyckim, skąd świetnie widział całą sytuacyję.  Jeno w jednej chwili jako duchy pojawili się mości Veiher i Sosnowski, co pierwszy parkoszyn mieli zadać wrogowi.

* * *